ตอนที่ 17: จุดสิ้นสุดของความอดทนและการปลดปล่อย - คำบอกลาไม่มีครั้งที่สาม ep 17

ความเงียบที่เต็มไปด้วยความปวดร้าว - คำบอกลาไม่มีครั้งที่สาม ep 17

ใน คำบอกลาไม่มีครั้งที่สาม ep 17 ความเจ็บปวดที่สะสมมานานหลายปีของชมพูนุทได้มาถึงจุดแตกหัก เธอเคยคิดว่าการแต่งงานจะเป็นคำตอบของความรักที่เธอมีให้พีรดนย์ แต่กลับกลายเป็นว่าเธอถูกกักขังอยู่ในกรงที่เต็มไปด้วยความเฉยชาและความโหดร้ายของเขา

คืนนั้นพีรดนย์กลับมาบ้านด้วยท่าทางเมามายอีกครั้ง กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยคลุ้งไปทั่วห้อง เขาโยนเสื้อลงกับพื้นก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด "เธอจะนั่งจ้องฉันทำไม?" น้ำเสียงของเขาเย็นชา ชมพูนุทกำมือแน่น พยายามเก็บซ่อนความรู้สึกที่เอ่อล้นอยู่ในใจ

เธอเคยเป็นผู้หญิงที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้พีรดนย์มีความสุข แต่ไม่ว่าเธอจะทำดีแค่ไหน เขาก็ไม่เคยมองเห็นความรักของเธอเลย สิ่งเดียวที่เขาเห็นคืออดีตรักแรกของเขา ผู้หญิงที่จากเขาไปนานแล้ว แต่ยังคงอยู่ในใจของเขาเสมอ

"พีรดนย์..." ชมพูนุทเอ่ยเรียกชื่อเขาเสียงแผ่ว "ฉันอยากถามอะไรคุณสักอย่าง"

เขาเหลือบตามองเธออย่างรำคาญ "มีอะไรอีก?"

"ฉันเคยมีความหมายกับคุณบ้างไหม?" คำถามของเธอทำให้พีรดนย์นิ่งไปครู่หนึ่ง เขาหัวเราะเยาะออกมา "เธอถามอะไรไร้สาระอีกแล้วชมพูนุท? เธอก็แค่... คนที่ฉันแต่งงานด้วยเพราะความผิดพลาด"

หัวใจของเธอแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ เธอเคยหวังว่าสักวันเขาจะเห็นคุณค่าของเธอ แต่คำพูดของเขาในคืนนี้เป็นดั่งมีดที่ปักลงกลางใจ เธอไม่สามารถทนต่อไปได้อีกแล้ว

เมื่อหัวใจแตกสลายจนไม่อาจเยียวยา - คำบอกลาไม่มีครั้งที่สาม ep 17

ชมพูนุทเดินไปหยิบกล่องเก็บของใบเล็กๆ ที่เธอเคยเก็บความทรงจำดีๆ ระหว่างเธอกับพีรดนย์ไว้ ภายในกล่องมีรูปถ่ายของทั้งสองคนในวันแต่งงาน และจดหมายที่เธอเคยเขียนถึงเขาแต่ไม่เคยกล้าให้เขาอ่าน

เธอหยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมา เปิดอ่านด้วยมือที่สั่นไหว

"ถึงพีรดนย์..."

"ฉันไม่รู้ว่าคุณจะเคยรักฉันบ้างหรือเปล่า แต่ฉันรักคุณเสมอ ฉันหวังว่าสักวันคุณจะมองเห็นฉัน ไม่ใช่ในฐานะภรรยาที่คุณต้องจำใจแต่งงานด้วย แต่เป็นผู้หญิงที่รักคุณหมดหัวใจ..."

น้ำตาของเธอหยดลงบนกระดาษ จดหมายที่เธอไม่เคยกล้าให้เขาอ่าน เพราะเธอกลัวคำตอบของเขา แต่ในวันนี้เธอไม่ต้องการคำตอบอีกต่อไปแล้ว

"ฉันพอแล้ว" เธอพึมพำกับตัวเอง

ชมพูนุทเดินไปหาพีรดนย์ที่ยังคงนั่งอยู่บนโซฟา เธอเงยหน้ามองเขาเป็นครั้งสุดท้าย ราวกับต้องการจดจำใบหน้าของเขาไว้ ก่อนจะกล่าวออกมาด้วยเสียงที่มั่นคง

"ฉันจะไปจากคุณ"

พีรดนย์หันขวับมามองเธอ ดวงตาของเขามีแววตกใจแวบหนึ่ง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความเย็นชา "งั้นก็ไปสิ ไม่มีใครรั้งเธอไว้"

เขาคิดว่าเธอคงแค่ประชดเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิม

การจากลาไม่มีครั้งที่สาม - คำบอกลาไม่มีครั้งที่สาม ep 17

รุ่งเช้า ชมพูนุทเก็บข้าวของลงกระเป๋า เธอเดินไปเปิดหน้าต่าง มองออกไปยังท้องฟ้าที่เริ่มสว่างขึ้น รู้สึกได้ถึงอิสรภาพที่รออยู่เบื้องหน้า

พีรดนย์เพิ่งตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงข้าวของเคลื่อนย้าย เขาขมวดคิ้วเดินเข้ามาหาเธอ "เธอทำอะไร?"

"ฉันกำลังไป"

"อย่ามาพูดเล่นชมพูนุท"

"ฉันไม่ได้ล้อเล่น" เธอเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาที่ไร้ซึ่งความอ้อนวอน "ฉันทนไม่ไหวอีกแล้ว"

พีรดนย์นิ่งไปชั่วขณะ ราวกับไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน "เธอจะไปไหน?"

"ที่ไหนก็ได้ ที่ไม่มีคุณ"

เสียงของเธอเรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว พีรดนย์เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ บางอย่างในใจของเขาสั่นไหว "เธอจะไปจริงๆ อย่างนั้นเหรอ?"

ชมพูนุทพยักหน้า

"แล้วลูกล่ะ?"

"ฉันจะเลี้ยงลูกเอง โดยไม่มีคุณ"

คำพูดของเธอทำให้พีรดนย์ชะงักเป็นครั้งแรก เขาไม่เคยคิดว่าชมพูนุทจะมีความกล้ามากพอที่จะเดินออกจากชีวิตเขาไป เขาเคยคิดว่าเธอจะทนอยู่กับเขาไปตลอด ไม่ว่าจะถูกทำร้ายทางจิตใจมากแค่ไหน

แต่เขาคิดผิด...

ชมพูนุทเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับมา ทิ้งให้พีรดนย์ยืนอยู่เพียงลำพัง ในขณะที่เธอเดินออกจากบ้านหลังนี้ ลมอ่อนๆ พัดผ่านตัวเธอ เป็นสัญญาณของการเริ่มต้นใหม่

เธอรู้ดีว่าเธออาจจะเสียใจที่เคยรักพีรดนย์ แต่เธอจะไม่มีวันเสียใจที่เลือกจากเขามา

นี่คือจุดจบของความรักที่ไม่มีค่า และเป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตใหม่ที่เธอเลือกเอง

ใน คำบอกลาไม่มีครั้งที่สาม ep 17 นี่คือการตัดสินใจที่ไม่อาจย้อนคืน และเป็นการจากลาที่ไม่มีวันมีครั้งที่สามอีกต่อไป

คำบอกลาไม่มีครั้งที่สาม ep 17 เป็นตอนที่สะท้อนให้เห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของชมพูนุท จากผู้หญิงที่เคยอ่อนแอและยอมทนต่อความรักที่ทำร้ายเธอ มาเป็นผู้หญิงที่กล้าหาญพอที่จะเดินออกจากความสัมพันธ์ที่เป็นพิษ การจากไปของเธอไม่ใช่เพราะความโกรธหรือความเกลียดชัง แต่เป็นเพราะเธอเลือกที่จะรักตัวเองมากกว่าความรักที่ไม่มีค่า

คำบอกลาไม่มีครั้งที่สาม ep 17 ไม่ใช่แค่ตอนที่แสดงให้เห็นถึงจุดจบของความอดทน แต่ยังเป็นตอนที่เปิดเผยถึงความจริงของหัวใจมนุษย์ ว่าบางครั้งการจากไปอาจเป็นคำตอบที่ดีที่สุดของความรักที่ไม่สมควรได้รับการให้อภัยอีกต่อไป